Παραφράζοντας τον γνωστό πίνακα “Domine, quo vadis...

“Europe, quo vadis?” Παραφράζοντας τον γνωστό πίνακα “Domine, quo vadis?” που φιλοτέχνησε ο Ιταλός ζωγράφος του Μπαρόκ, Αννιµπάλε Καρράτσι το 1602 στο editorial αυτής της έκδοσης, θέτουµε για µια ακόµη φορά το ερώτηµα πού πάει τελικά η Ευρώπη. Ο συγκεκριµένος πίνακας, ο οποίος φιλοξενείται σήµερα στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου ήταν παραγγελία του Καρδινάλιου Πιέτρο Αλντοµπραντίνι. Η αµοιβή του Αννιµπάλε Καρράτσι ήταν µια αλυσίδα από χρυσάφι.
Το έργο απεικονίζει ένα περιστατικό µε θρησκευτικό θέµα το οποίο παρουσιάζεται σπάνια στην εικονογραφία γιατί δεν αναφέρεται στην Καινή ∆ιαθήκη. Σύµφωνα µε την αφήγηση, κατά τη διάρκεια των διωγµών του Νέρωνα, ο Απόστολος Πέτρος διέφυγε από τη Ρώµη. Ενώ περπατούσε στην Αππία Οδό είχε ένα όραµα του Χριστού ο οποίος κουβαλούσε το Σταυρό του. Τότε ρώτησε, “Κύριε, πού πηγαίνεις;” Η απάντηση που έλαβε ήταν πως ο Χριστός πήγαινε στη Ρώµη για να σταυρωθεί και πάλι. Αργότερα ο Πέτρος επέστρεψε στη Ρώµη όπου και µαρτύρησε.
Η Ευρώπη έχοντας περάσει από πολεµικές συγκρούσεις και αναταράξεις, αλλά και οικονοµικές κρίσεις, οδηγεί τους λαούς της σε µια παρατεταµένη σταύρωση. Μια σταύρωση που ενδέχεται να οδηγήσει στην µεγαλύτερη γεωπολιτική µετάλλαξη των τελευταίων δεκαετιών.
Η σκανδάλη πυροδοτήθηκε µε το αποτέλεσµα του βρετανικού δηµοψηφίσµατος τον περασµένο Ιούνιο. Η εκλογή Τραµπ στις ΗΠΑ ήρθε να επιβεβαιώσει τις αλλαγές. Οι λαοί δεν επιτρέπουν πλέον στην ελίτ να τους επιβάλλει τον εκλεκτό που επιθυµεί. Ο Τραµπ ωρίµασε και ανδρώθηκε στον σκληρό κόσµο των επιχειρηµατικών αντιπαραθέσεων. Η πολιτική και η διπλωµατία εκλείπουν από την ατζέντα του και, όπως κάθε επιχειρηµατίας, όταν έχει συνασπισµούς απέναντί του, επιθυµεί να τους διασπάσει. Αυτό επιθυµεί και για την Ευρώπη.
Η αλήθεια είναι πως η σηµερινή γερµανοκρατούµενη Ευρώπη φτάνει στο τέλος της, καθώς η σκληρή πολιτική των προτεσταντών έναντι του καθολικού Νότου και της ορθόδοξης Ελλάδας, οι οποίοι συνδέουν το χρέος µε την αµαρτία, έχει ξεσηκώσει τους ευρωπαϊκούς λαούς. Οι εκλογικές αναµετρήσεις στην Γαλλία την άνοιξη (προεδρικές και βουλευτικές εκλογές), στην Ολλανδία την ίδια περίοδο, ενδεχοµένως στην Ιταλία στις αρχές του καλοκαιριού, θα πυροδοτήσουν τη νέα σκανδάλη, η οποία και θα εκπυρσοκροτήσει µε στόχο τις γερµανικές εκλογές της 24ης Σεπτεµβρίου.
Η Γαλλία, όµως, θα είναι εκείνο το κοµµάτι του ευρωπαϊκού εκλογικού παζλ που θα επηρεάσει στο µέγιστο την επανεκλογή ή µη της Άνγκελα Μέρκελ στην Καγκελαρία. Ο Σουλτς ποντάροντας στην πιο ήπια τακτική του, εκµεταλλεύεται την κόπωση των Χριστιανοδηµοκρατών, ενώ τον δικό της ρόλο έπαιξε και η µεταναστευτική κρίση.
Έχοντας εστιάσει από τα πρώτα κιόλας τεύχη µας στο πρόβληµα που αντιµετωπίζει η Ευρώπη των λαών έναντι των οικονοµολόγων και τεχνοκρατών, θα τολµούσαµε να προβλέψουµε ότι η Ευρώπη µεταλλάσσεται. ∆εν πορεύεται απλά. Μεταλλάσσεται σε µια µια νέου τύπου ευρωµεσογειακή ένωση που θα µπορούσε να αποτελέσει και την εγγύηση(;) για λύση της µεταναστευτικής κρίσης. Να θυµίσουµε πως ήδη από το 2008, ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε προτείνει την Μεσογειακή Ένωση (Union méditerranéenne) ως την µόνη λύση. Η ιδέα είχε ως σκοπό την ύπαρξη συνδέσµου ανάµεσα στην Ευρώπη, στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή.
Το πώς θα µετεξελιχτεί η συγκεκριµένη προσπάθεια στην εποχή της Μετά-∆ύσης (Post-West) όπως αυτή αναδεικνύεται από την εποχή της Μετά-Αλήθειας (Post Truth) µένει να το δούµε. Πώς θα εκµεταλλευτούν οι Έλληνες, τα αιώνια παιδιά της Παγκόσµιας Ιστορίας («Έλληνες αεί παίδες εισίν» από το έργο Τιµαίος του Πλάτωνα) είναι ένα ερώτηµα που θα πρέπει να κάνουµε στους πολιτικούς φορείς της χώρας. Είµαστε έτοιµοι γι΄ αυτή την εποχή των παγκόσµιων γεωπολιτικών αλλαγών;